สวัสดีค่ะทุกคนวันนี้เรามีบทความเรื่องสั้นให้ข้อคิดที่อยากให้เราในฐานะลูกๆของพ่อ และแม่ได้ อ่ า น กัน อ่ า น จบแล้วคงเป็นประโยชน์ต่อทุกๆคนแน่นอนค่ะ
เรื่องสั้น “แม่ที่ขอแต่เงิน”
มีชายหนุ่มคนหนึ่ง.. เขาก็เป็นเศรษฐีด้วยลำแข้งของตัวเขาเอง เมื่อไม่กี่ปีก่อน มารดาของเขาสิ้นบุญที่บ้านนอกเขาก็ได้ไปร่วมงาน ทั้งๆที่เขาไม่ชอบแม่เลย เพราะแม่ของเขานั้น
เอาแต่ขอเงินอย่างเดียว เดือนไหนเขาไม่ได้ส่งเงินเข้าบ้าน แม่เขาก็จะโทรมาแล้วก็พูดเสียงดังแต่ว่า เขาพูดว่าเป็นแม่ที่ไม่เอาไหนจริงๆ ยิ่งรวยมากเท่าไหร่แม่เขาก็ยิ่งขอเงินมากขึ้นเท่านั้น
แต่เมื่อกลับถึงบ้านเขาก็ยังอดร้องไห้โฮไม่ได้เพราะ เขายังตะขิตตะขวงใจที่ต้องไปทำงานไกลๆ ไม่ได้อยู่ดูแลคุณแม่ แม้จะเป็นแม่ที่ “เอาแต่เงิน” เขาก็ยังอดรู้สึกติดค้างคุณแม่ไม่ได้
หลัง ง า น ศ พ ก่อนที่เขาจะกลับ พี่ใหญ่ของเขาได้ยื่นซองเล็กๆซองหนึ่งให้เขา บอกว่าคุณแม่สั่งนักสั่งหนาว่าต้องมอบให้เขา เขาเปิดซองออกอย่างระมัดระวัง ในนั้นมีสมุดเงินฝากธนาคาร
เล่มหนึ่งและจดหมายฉบับหนึ่ง สมุดเงินฝากเป็นชื่อของเขา มีเงินฝากเป็นหลายสิบล้านเยน
ในจดหมายเขียนว่า
“ลูกชายในบรรดาลูกๆของแม่ คนที่ทำให้แม่กังวลมากที่สุดคือลูก ตั้งแต่เล็กลูกไม่ขยันเรียนหนังสือสุรุ่ยสุร่าย แถมใจกว้างกับเพื่อนฝูง พอลูกจะขอมาสู้ในเมืองหลวง แม่ก็
กังวลเพียงว่าลูกจะตกระกำเป็น ไ อ้ จ ร จั ด ดังนั้น แม่จึงบังคับให้ลูกส่งเงินกลับมาให้แม่ทุกเดือน เพื่อจะได้ ก ร ะ ตุ้ น ให้ลูกไปหาเงินให้มากขึ้น ในขณะเดียวกันก็
เป็นการช่วยลูกเก็บเงินอีกทางหนึ่ง เงินที่ลูกให้แม่ แม่ไม่ได้ใช้แม้แต่แดงเดียว พี่ชายของลูกดูแลแม่ดีอยู่แล้วตอนนี้ลูกเอาไปใช้ให้คุ้มเถิด”
พอ อ่ า น จบ เขาทรุดลงบนพื้น ทรุดอยู่เช่นนั้นเป็นนานๆๆๆถ้ายังมีพ่อแม่อยู่ ก็แค่ทำหน้าที่ลูกให้ดีที่สุดอย่าทำอะไรที่จะรู้สึกเสียใจภายหลังก็พอ?
ขอขอบคุณ : ธรรมนูญ สุขสำราญ
