มีคำโบราณ เคยกล่าวไว้ว่า “มีผู้สูงอายุอยู่ในบ้าน…เหมือนมีสิ่งล้ำค่า”บ่อยครั้งที่เรามักจะใส่ใจ
คนนอกบ้าน มากกว่าคนในบ้าน ทั้งให้ความสำคัญ และใช้เวลาอยู่กับคนนอกบ้านมากกว่า
แต่กับคนในบ้าน กลับ “ละเลย” ความรู้สึกเขาไปซะอย่างงั้น อาจจะเป็นเพราะ “ความเคยชิน”
ที่คิดว่า เจอกันอยู่ทุกวันเดี๋ยวค่อยดูแล จึงทำให้เราเลือกที่จะเมินเฉยต่อคนในบ้านไม่ต้องรีบร้อน
ที่จะทำอะไรให้ท่าน เพราะกลับมาบ้านก็ยังต้องเจอกันอยู่แต่คุณกำลัง…ลืมอะไรไปอยู่หรือเปล่า
“พ่อแม่” ไม่ได้มีเวลาอยู่กับเรา หรือรอเราไปได้…ตลอดชีวิตดังนั้น จงให้ “ความสำคัญ”
ท่านเป็นอันดับแรก…ก่อนเสมออย่าเอาของโปรดมาให้กิน ในวันที่พ่อแม่กินไม่ได้อย่าพาไปเที่ยว
ในวันที่พ่อแม่ไม่มีเรี่ยวแรงจะเดินอย่าขอโทษพ่อแม่ ในวันที่สายเกินไปแล้วอย่าอยากจับมือ
ในวันที่พ่อแม่ ไม่รู้สึกแล้วอย่าบอกรัก บอกคิดถึง ในวันที่พ่อแม่ไม่ได้ยินแล้วอย่าอยากกอดพ่อแม่
ในวันที่เหลือเพียงแต่รูปท่านให้กอดอย่ารอกราบเท้าพ่อแม่ ในวันสุดท้ายของชีวิตท่านพ่อแม่
สามารถรอลูกได้เสมอ แต่ชีวิตท่านอยู่ไม่ได้ตลอดไปอย่ามองว่า…พ่อแม่ “เป็นเพียงคนเฝ้าบ้าน”
เมื่อก่อน ตอนที่ยังพูดไม่เป็น ใครกันที่เป็นคนสอนให้พูดได้เมื่อก่อน ตอนที่ยังเดินไม่เป็น
ใครกันที่สอนให้เดินได้เมื่อก่อน ตอนที่ยังกินข้าวเองไม่เป็น ใครกันที่ป้อนข้าวป้อนน้ำเมื่อก่อน
ตอนที่อาบน้ำเองไม่เป็น ใครกันที่ล้างให้ โดยไม่นึก รั ง เ กี ย จ
“ชีวิตทุกคนมีค่า เพราะเวลานั้นมีจำกัด” บนโลกใบนี้มีความไม่เที่ยงอยู่มากถ้ารู้ว่าเวลามีไม่มาก ก็
จงทำสิ่งดีๆให้กันมากๆอย่าไป ท ะ เ ล า ะ หงุดหงิดใส่กัน หรือมัวแต่มีอคติเพราะมันเสียเวลา
ที่มีค่าไปโดยเปล่าประโยชน์หากยังมี “โอกาส” ได้ดูแลท่านอยู่ ก็จงรีบทำซะ
ขอขอบคุณ bitcoretech
