จำไว้นะลูก..เราจะไม่ลดตัวไปต่อเถียงกับ “คนแบบนั้น”

ในป่าแห่งหนึ่งมีสิงโตพ่อลูกคู่หนึ่ง เห็นหมาป่าเดินเข้ามา พ่อสิงโตจึงพาลูกเดินเลี่ยงไปอีกทาง ลูกสิงโตเห็นจึงเกิดความสงสัยถามพ่อว่า “เจอเสือตัวใหญ่พ่อยังกล้าสู้กับมัน แต่พอเจอหมา พ่อกลับเดินหนี

มันไม่สมศักดิ์ศรีนะพ่อ ” พ่อสิงโตได้ยินเลยตอบลูกกลับไปว่า ” ลูกจำไว้นะ บางครั้ง การเอาชนะหมาตัวหนึ่ง มันไม่ใช่เรื่องที่มีเกียรติ หรือ น่าภูมิใจนักหรอก ถึงเราจะเก่ง หรือมีกำลังแค่ไหน

แต่ก็ไม่ควรเผชิญหน้ากับทุกเรื่อง บางครั้ง บางคนไม่มีคุณค่ามากพอจะเผชิญหน้า หรือต่อกรด้วย ” ผู้คนในสังคมทุกวันนี้ล้วนตกอยู่ใน สภาวะที่เครีย ด กดดันต้องดิ้นรน ไม่ว่าจะเรื่องปากท้อง

ครอบครัวทุกคนต่างมีความโลภเป็นแรงผลักดันเปรียบเหมือนไฟร้อนสุมอยู่เต็มใจไม่ว่าพบใครที่ไหนมักจะมีโอกาสที่จะเจอคนเหล่านี้ พ่นไฟออกมาจากตัวเองดังนั้น บางครั้ง บางเรื่อง บางเหตุการณ์

ถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่จริงๆ อย่ าได้ไปใส่ใจเลยจงยิ้มให้กับเค้าแล้วเดินจากไป ตั้งหน้าตั้งตาทำงานของเราให้ลุล่วงอย่ าไปรับเอาไฟเหล่านั้นมาใส่ตัวเอง มันคู่ควรแล้วหรือสำหรับผู้มีปัญญา

เราจะไม่ไปทะเลาะเพื่อเอาชนะคนแบบนั้นแน่นอนกับบางคนเขาไม่มีราคาพอที่จะทำให้เราต้องเสียแรงไปต่อกรด้วยแต่ ถ้าเจอคนทำไม่ดีใส่แล้วเรานิ่งเฉยไม่ตอบโต้บางครั้ง เขาอาจได้ใจ

ทำให้เขาทำอะไรแ ย่ๆกับเราอีกเรื่อยๆเพราะฉะนั้น ก็ไม่จำเป็นต้องทำตัวดี โดยยอมให้เขารังแ กต้องดูสถาณะการณ์ว่า เขาแค่เห่า หรือ จะเข้ามากั ดถ้ามันเกินไปก็ต้องใช้ปัญญาหาทางป้องกันตนเอง

ถ้าอะไรแก้ด้วยก ฎ หม ายได้ ก็พึ่งกระบวนการทางก ฎ หม ายเหมือนเจอหมาบ้ าก็วางเฉยไม่ได้ ต้องรีบเรียกเทศกิจมาจะได้ไม่เที่ยวไประรานชาวบ้านคนอื่นด้วยหากพึ่งก ฎ หม ายไม่ได้

ก็ต้องพึ่งตนเองหาทางหนีทีไล่ที่ไม่ผิดก ฎ หม าย และ ไม่ผิดศีลธรรมอย่ าแก้ปัญหาด้วยความรุ นแ รง เพราะนั่นจะเป็นการสร้างปัญหาใหม่ให้ตามมาเจอคนเล ว อย่ าทำเล วตอบ แต่ก็

อย่ ายอมให้คนเล วมารักแ กก็เหมือนเราไม่เห่าตอบหมา แต่ก็ไม่ต้องยืนรอให้หมากั ด

Cr.  : PuiPinnarat, ท่านพุทธทาส ภิกขุ